Volgens sekswerkers luistert de gemeente te veel naar een onderzoekbureau dat volgens hen peeskamers wil sluiten om vastgoedprijzen op te drijven.

De toekomst van de Wallen is onzeker. De gemeente Amsterdam heeft meerdere plannen bedacht om mensenhandel en overlast van dronken toeristen tegen te gaan. Burgemeester Halsema kwam onlangs met vier scenario’s, waaronder een plan om de Wallen te sluiten. Een andere poging van de gemeente om de Wallen leefbaarder te maken, komt van wethouder Udo Kock (D66). Hij verbiedt vanaf januari 2020 rondleidingen op de Wallen, omdat hij vindt dat sekswerkers “niet als een toeristische attractie gezien moeten worden.”

Kock baseert die gedachte op een onderzoek dat hij naar de Wallen liet doen, waarbij bewoners en ondernemers (waaronder ook sekswerkers) gevraagd werd naar overlast op de Wallen. In dat onderzoek staat dat in 2018 65 procent van de bewoners en 61 procent van de ondernemers overlast ervaarde van het toerisme op de Wallen. Ook staat er dat “83 procent van de ondernemers (waaronder sekswerkers) zeer veel overlast ervaart door de toeristische rondleidingen.”

In een brief die Kock schreef aan de gemeente staat verder dat de ondervraagde sekswerkers “ook benadrukken dat zij nog steeds ernstige overlast ondervinden van deelnemers aan groepsrondleidingen, zoals grof gedrag en ongewenst fotograferen.”

De logische conclusie is dus om de rondleidingen te verbieden, maar daar kwam al snel een reactie op van Proud, de belangenorganisatie voor sekswerkers op de Wallen. Toen Kock met de cijfers van het onderzoek naar buiten kwam, was dat de eerste keer dat zij daar iets over hoorden: geen enkele sekswerker die bij Proud bekend is, werd voor het onderzoek ondervraagd. Bovendien vinden ze het afschaffen van de rondleidingen een slecht idee. Foxxy Angel, woordvoerder van Proud, zei onlangs nog tegen VICE dat het afschaffen van de rondleidingen er volgens haar voor zal zorgen dat er nog meer chaos ontstaat op de Wallen, omdat de toeristen die er rondlopen niet meer via die tours de ongeschreven regels van de Wallen meekrijgen, zoals dat je de sekswerkers niet mag fotograferen.

Dat onderzoek waar Kock zich op baseert werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Strabo. Dat juist dit bureau die opdracht kreeg is opvallend: Strabo is vooral gespecialiseerd in vastgoedinformatie, en heeft een gigantisch klantenbestand dat variëert van beleggers tot grootgrondbezitters, en van woningcorporaties tot retailers. Dat een onderzoek over de gemoedstoestand van bewoners gedaan wordt door een bureau dat zich vooral toespitst op hoe je zo’n groot mogelijke winstomzet kan genereren in een bepaalde buurt, valt ergens nog te verantwoorden: het geluk en de tevredenheid van de bewoners wordt dan gemeten aan de hand van de inhoud van hun portemonnee.

Meer lezen

Onderstaande is een artikel van DeMorgen uit België.

Is raamprostitutie ‘niet meer van deze tijd’? Die vraag wordt bij onze noorderburen hardop gesteld nu de raamwerkers op de Amsterdamse Wallen dreigen te verdwijnen. Historicus Hans Vandecandelaere ziet ook bij ons een gedaalde tolerantie voor ‘zichtbare ontucht’, of het nu om een erotisch massagesalon in Bertem gaat of vitrines in de Brusselse Aarschotstraat.

“Het moet anders op de Wallen”, zo kondigde de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema (GroenLinks) vorige week vier mogelijke scenario’s aan om de traditionele raamprostitutie in de binnenstad te hervormen. Vooral de massale toestroom van toeristen maakt de situatie onhoudbaar – de raamwerkers zijn een attractie geworden – maar er heerste ook een andere discussie: is raamprostitutie nog wel ‘van deze tijd’? Neen, antwoordde de helft van de Amsterdammers bij een grootschalige bevraging in opdracht van Het Parool. Een mening die ook Halsema lijkt aan te hangen.

Dat geldt alvast niet voor Brussels historicus Hans Vandecandelaere, die in zijn recente boek En vraag niet waarom. Sekswerk in België een gedetailleerd helikopterbeeld schetst van de branche in ons land. “Kunnen we ons ook even verplaatsen in de duizenden mensen die er nog van leven? De overlast in sommige raambuurten is veel te vaak de aanleiding om hun hele bestaansrecht in vraag te stellen.”

Ook in ons land is de tolerantie voor openlijk sekswerk dalende: van de herdoopte Aarschotstraat aan het Brusselse Noordstation – het gedeelte zonder raamprostitutie wordt vanaf 1 januari de Keulenstraat vanwege ‘de negatieve connotatie’ voor bewoners – tot het massagesalon in het Vlaams-Brabantse Bertem dat deze week de deuren moet sluiten na een rist aan buurtklachten.

Drie van de vier scenario’s voor de Wallen spreken over het verplaatsen of minder zichtbaar maken van de ramen. Tekenend voor onze moderne omgang met raamwerkers?
Hans Vandecandelaere: “Zeker. In Amsterdam waren al een derde van de ramen verdwenen, in Rotterdam of Utrecht zijn raambuurten integraal gesloten en nog internationaler zie je dat in Soho (Londen, MM) of Tokio alle zichtbare hotspots dichtgaan. In die discussies zie je vaak dezelfde elementen terugkeren: het argument ‘mensenhandel’ wordt bijvoorbeeld vaak misbruikt als glijmiddel voor de publieke opinie. Net als de overlast is dat een component waar je rekening mee moet houden, maar meestal draait het om stadsvernieuwing: lokale besturen willen wijken die ‘trendy’ zijn. Die internationale tendens sijpelt ook in België door.”

Hoe zit het met de raamprostitutie in ons land?

“In Wallonië is men de ramen vrij consequent gaan sluiten sinds de eeuwwisseling, maar in Vlaanderen en Brussel blijft een zekere marge voor vitrines. Het Schipperskwartier in Antwerpen is nog steeds het absolute bewijs dat je dankzij gerichte investeringen een harmonie tussen het prostitutiewerk en de leefbaarheid van de buurt kan bekomen, terwijl er in Gent of Schaarbeek eerder consolidatie is: ‘minder ramen, beter ingericht’. Als je nu in de Aarschotstraat zou gaan kijken, tref je geen krot met een plank op de grond aan, maar een mooie, verzorgde kamer. Op dat vlak zijn er stappen gezet, hoewel de Aarschotstraat qua overlast een ramp blijft.

“De negatieve perceptie is trouwens deels een cliché: in een stad als Gent hoor ik van politiemedewerkers dat het vooral een kleine groep buurtbewoners is die luid klaagt, tegenover een grote zwijgende meerderheid die er best mee kan leven. Maar het verval houdt inderdaad wel aan. Oostende wordt straks de eerste stad die de raambuurt helemaal zal sluiten en verplaatsen naar een nieuw eroscenter in de haven, en de ramen en champagnebars aan de steenwegen zoals in Wevelgem liggen onder vuur.

“Maar in welke mate zien we een branche die misschien uit zichzelf zal uitdoven? Er is zware concurrentie met de digitale marktplaatsen voor sekswerk. Er is de laagdrempeligheid van het internet, maar ook de mogelijkheid om op voorhand te screenen voor zowel klant als sekswerker. Uit een studie van de KU Leuven bleek in 2015 dat slechts 17 procent van de omzet achter de ramen wordt gedraaid, tegenover 55 procent via escort en privéontvangst. Er is jammer genoeg geen vergelijkingspunt in de tijd, maar de raamwerkers zelf maakten tijdens mijn veldwerk gewag van minder klanten.”

Is dat wel een goede zaak? In de Nederlandse krant Trouw stelt onderzoeker Joep Rottier (Universiteit van Utrecht) dat de positie van sekswerkers niet verbetert als ze uit het gezichtsveld verdwijnen.

“Of het de beste optie is, doet er in feite niet toe. De veel grotere niet-zichtbare sector gaat niet verdwijnen en ook die zullen we dus met zorg moeten proberen omringen. Maar zichtbaarheid is zeker handig voor de hulpverlening en controle door de politie, en inpassing in een degelijk stedelijk weefsel biedt veiligheid en sociale controle aan de sekswerkers. Veel van de sekswerkers verkiezen sowieso de ramen boven de straat, want de drempel voor het raam laat nog steeds een controlecheck toe: uit een ‘goeiedag’ of prijsafspraken kan je veel opmaken over de bedoelingen van een klant.”

Toch blijft de perceptie wrang: een vrouw of transgender achter een raam lijkt erg kwetsbaar. Kunnen we dat wel gedogen?
“We moeten dringend af van het beeld van ‘kwetsbare meisjes die hun lijf als koopwaar aanbieden’, de gemiddelde prostituee is een stevig gebekte tante die goed beseft welke dienst ze aanlevert. De hoge mobiliteit bij sekswerkers bewijst dat het geen onbekwame mensen zijn: ze wisselen van werkplaats tussen Schaarbeek en Nijmegen om de werkcondities te evalueren, of proberen eens een massagesalon of champagnebar uit. In de Roemeense gemeenschap helpen vriendinnen elkaar met het vinden van goede ramen.

“Sekswerk is zeker risicovol, maar het gaat daarom niet altijd om slachtoffers van mensenhandel of uitbuiting. Met uitzondering van de Hongaarse Roma, Nigerianen en sommige Albanese circuits is de sector van de raamprostitutie best clean, hoor ik vanuit verschillende politiecellen Mensenhandel. De zware dwang is er uit.”

Hoe zorg je dan dat ook bewoners de vitrines omarmen?

“We moeten de overlast in veel raambuurten ambitieuzer aanpakken, case per case. De situatie in Sint-Joost-ten-Node, midden in een woonwijk, is zwaar problematisch en daar kan je misschien een sluiting overwegen. Voor de Aarschotstraat denk ik dat investeringen de oplossing zijn. Maak de straat autoluw, zorg voor meer agenten op straat of beboet sluikstorters. Kijk maar naar Gent en Antwerpen: daar heb je voorbeeldige raambuurten in wijken die bruisen. Als je dat sociale weefsel stimuleert, creëer je bovendien een context van empowerment voor de sekswerkers zelf. Dat lijkt me toch veiliger dan de activiteiten te verplaatsen naar een afgelegen industrieterrein buiten de stad.”

Bron: Sexdome.nl

Sexwerk.nl is hét advertentieplatform voor vergunde & legale sexbedrijven en sexwerkers.

Wil je zien welke sexy meisjes bij jouw in de buurt ontvangen? Ga dan naar sexwerk.nl waar honderden lekkere vrouwen, kinkygirls, Meesteressen en ook privehuizen en clubs adverteren!

Volgens Walther Ploos van Amstel, voorzitter Wijkoverleg de Oude Binnenstad, is prostitutie maar een van de vele oorzaken van ‘overtoerisme’ in de binnenstad.

Afgelopen jaar vertrokken wij uit de jungle, zoals de gemeentelijke ombudsman de Wallen noemt. Wij verkochten ons huis met pijn in het hart. Ondanks de mooie plannen voor de autoluwe ­binnenstad werd de buurt langzaam het domein van agressieve straatdealers, opdringerige fietstaxi’s, lawaaierige zuipschuiten, illegale kamerverhuur bij de buren en horden toeristen die overal de doorgang versperren.

Zodra je buiten kwam, stond je in een oorlogsgebied. Hier is het ieder voor zich. De overheid trok zich steeds verder terug; echte keuzes worden niet gemaakt op de Stopera. De Wallen worden klaargestoomd voor 30 miljoen toeristen per jaar. Over drukte wordt lacherig gedaan. Inmiddels waaiert die drukte uit over de stad.

Inmiddels wonen we buiten het centrum. Wat een rust. De eerste weken werden we wakker van de vogeltjes. Buurtbewoners groeten elkaar op straat. ’s Avonds om 10 uur is het stil; mensen gaan slapen.

Er staat een enkele verdwaalde ­vuilniszak van de laatste Airbnb’s in de straat. Als ­iemand in de supermarkt tegen je aan loopt biedt hij zijn excuses aan. Een enkele verdwaalde toerist op zo’n gele fiets. Weg van de Wallen. Dat zouden meer mensen moeten doen, toch? Maar, het voelt vooral als opgeven.

In gesprek

Soms kom ik nog op de Wallen voor een drankje bij de Rode Laars. Mijn bloeddruk schiet meteen omhoog als ik het Singel oversteek. Ondanks de knip voor het Victoria Hotel knokken voetgangers en fietsers voor de schaarse ruimte.

De lontjes zijn kort. Ombudsman Arre Zuurmond constateerde op Twitter dat er sprake van een handhavingscrisis (te weinig handhavers, slecht toegerust), maar ook een ­‘compliance-crisis’.

Goedwillende burgers en bedrijven spreken kwaadwillenden niet meer aan en te veel mensen in Amsterdam verwarren asociaal, egocentrisch gedrag met tolerantie en vrijheid aan het individu.

‘Overtoerisme’

Na de plannen voor dweilpauzes en boetes voor drinken op straat gaan we nu in gesprek over de prostitutie op de Wallen. We gaan in gesprek over mensenrechten, ondermijning en drukte op de Wallen. Maar, er is zoveel meer aan de hand op de Wallen dan alleen die prostitutie. Prostitutie is maar een van de vele oorzaken van ‘overtoerisme’.

Balans in de buurt vereist een combinatie van goede functie op de Wallen (wonen, werken en genieten), regels en handhaving, minder bereikbaarheid voor grote groepen, betere communicatie en een lokale gemeenschap. Die lokale gemeenschap die met elkaar de schouders zet onder de maatregelen vanuit een gedeelde visie op de toekomst; wat voor binnenstad willen we zijn?

De lokale gemeenschap van ondernemers en bewoners heeft er in de vorige eeuw voor gezorgd dat de verpauperde en door drugsgebruik geteisterde buurt is opgeknapt. Zij zetten er samen de schouders onder; soms met overleg en soms op de barricaden.

Gemeenschap

Die gemeenschap is er niet meer op de Wallen. Druktemakende Wallenondernemers staan lijnrecht tegenover ontevreden bewoners. Die komen er samen echt niet meer uit. Ze willen niets eens meer met elkaar aan tafel. Zelfs de Albert Heijn trekt zich niets aan van het verzoek om minder alcohol te verkopen aan stomdronken hooligans.

Dan kan je als overheid niets anders doen dat vol vooruit met stevige regels en krachtige handhaving. Die betrokken lokale gemeenschap moet weer terugkomen.

Bezit en beheer van het onroerend goed op de Wallen zijn voorwaarde voor meer balans in de buurt. Dat leerden die roerige jaren en dat leerde Project 1012. De inzet van 1012Inc en NV Zeedijk op het verkrijgen en beheren van vastgoed in de buurt, om daarmee greep te krijgen op het gebruik werkt.

De gemeente moet vervolgens inzetten op drie prioriteiten: wonen, wonen en wonen.

Als de discussie over de Wallen wordt beperkt tot discussie over prostitutie op de Wallen, dan zijn de Wallen straks weer de verliezer. Ook dat was een belangrijke les van Project 1012.

Walther Ploos van Amstel, voorzitter Wijkoverleg de Oude Binnenstad

Bron: Parool